Ο τύπος ψάχνει απεγνωσμένα

Ο τύπος ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά, αλλά είναι ανειδίκευτος. Πάει,λοιπόν, σ  ένα εργοστάσιο και του λέει ο ιδιοκτήτης: «Δεν χρειάζεται να ξέρεις τίποτε. Ορίστε. Θα παίρνεις από εδώ κάθε μια βίδα όπως θα περνάει από μπροστά σου και θα την πετάς στο κουτί εδώ. Εντάξει;». «Εντάξει». Την άλλη μέρα, τον ρωτάει ο ιδιοκτήτης: «Όλα εύκολα;». «Περίπατος», λέει ο εργάτης. «Ε, τότε», του λέει το αφεντικό, «δεν θα σου κάνει κόπο να παίρνεις και κάθε παξιμάδι, έτσι;». «Όχι», λέει ο εργάτης. Την άλλη μέρα, τον ξαναρωτάει ο ιδιοκτήτης: «Εύκολο;». «Εύκολο». «Ε, τότε, όπως κάθεσαι που κάθεσαι, δεν ρίχνεις και μια κλοτσιά στο κουτί με τις βίδες, μόλις γεμίζει να το στέλνεις στον ιμάντα, πιο κάτω;». Τι να πει ο εργάτης, λέει ναι. Ο ιδιοκτήτης, όμως, είναι… αδίστακτος. Την άλλη μέρα, πάει και λέει στον εργάτη: «Εύκολο δεν είναι;Οπότε τώρα που πήρες το  κολάι , δεν ρίχνεις και μια κλοτσιά στο κουτί με τα παξιμάδια, όταν θα γεμίζει;». Ο εργάτης συμφωνεί μεν, αλλά… τα  χει πάρει στο κρανίο. Οπότε καθώς φεύγει ο ιδιοκτήτης, του φωνάζει: «Να σας πω. Μια και κάθομαι και δεν κάνω και τίποτε δύσκολο, δεν μου βάζετε και ένα… πινέλο στον κώλο, να βάφω και τα κάγκελα συγχρόνως;»!