Ακολασία όχι αγαμία

Σ  έναν καινούριο μοναχό έχει ανατεθεί να βοηθάει άλλους παλιότερους ν  αντιγράφουν με το χέρι παλιά κείμενα. Πρόσεξε λοιπόν ο νέος πώς όλοι αντέγραφαν από αντίγραφα και όχι απ  τα πρωτότυπα χειρόγραφα κι επειδή αυτό τού κάνε εντύπωση , πήγε στον ηγούμενο και το σχολίασε : » Δε σκεφτήκατε ποτέ , Άγιε πατέρα , πως αν κάποτε είχε γίνει ένα λάθος στην αντιγραφή , θα κρατήθηκε για αιώνες όταν εμείς αντιγράφουμε σταθερά από αντίγραφα ; » Ο ηγούμενος προβληματίστηκε και είπε ότι θα πάει στα βαθιά υπόγεια του μοναστηριού να ελέγξει τα χειρόγραφα με βάση τα πρωτότυπα. Και χάθηκε Μετά από κάτι μέρες , όταν πια πήγαν να τον ψάξουν , άκουσαν κλάματα απ  το κελί που ήταν κλεισμένος » Τι συμβαίνει , Άγιε πατέρα ; » , μπήκαν και ρώτησαν ταραγμένοι Κι εκείνος , τραβώντας τα μαλλιά του και σπαράζοντας στο κλάμα : » Ακολασία ήταν η λέξη ! Ακολασία ! Όχι αγαμία ! » . . .