Καλός φίλος…

– Φίλε μου… αδερφέ μου… θέλω μόνο μια χάρη από σένα.
– Τί θες να κάνω;
– Θέλω να πας στον παπά και να τον καθυστερήσεις να πάει στο σπίτι του.
– Γιατί ρε φίλε; Τί τρέχει;
– Να… ξέρεις… Έχω σχέση με την παπαδιά και σκέφτηκα μήπως μπορείς να με βοηθήσεις.
– Εγώ τέτοια πράγματα δε κάνω και να μου κάνεις τη χάρη!

Με τα πολλά όμως, ο φίλος πείθεται και πάει στην εκκλησία να καθυστερήσει τον παπά. Τον πετυχαίνει την ώρα που ο παπάς κλείδωνε την πόρτα της εκκλησίας.
– Πάτερ!
– Τί είναι τέκνο μου; Τί σου συμβαίνει;
– Παπά, θέλω να εξομολογηθώ.
– Τέτοια ωρα βρήκες να’ρθεις; Έλα αύριο να κάνουμε το μυστήριο.
– Όχι παπά μου, εγώ τώρα νοιώθω την ανάγκη να το κάνω.

Τί να κάνει ο παπάς… άνοιξε την εκκλησία.
– Λοιπόν σε ακούω, του λέει, αφού έβαλε το πετραχήλι. Μα κάπου σε ξέρω… Μήπως είσαι ο γιος του φίλου μου του Σταμάτη από το διπλανό χωριό;
– Ναι.
– Βρε, τί κάνουν οι δικοί σου;
– Καλά είναι πάτερ.

Με την κουβέντα βγήκαν μακροσυγγενείς, υποστήριζαν και την ίδια ομάδα, ψήφιζαν και το ίδιο κόμμα.
– Για πες μου λοιπόν, τί θες να ομολογήσεις;
– Παπά, δεν μπορώ να σου πω ψέματα. Ο φίλος μου τα έχει με την παπαδιά και με έβαλε να σε καθυστερήσω για να πάει να την βρει.

Τρελάθηκε ο παπάς, άφρισε, άρχισε να φέρνει βόλτα την εκκλησιά μουρμουρώντας. Στο τέλος, ηρεμεί λίγο, και γυρνά πάλι στον χωριανό και του λέει:
– Βρε βλάκα, είσαι παντρεμένος;
– Ναι παπά μου, λέει αυτός.
– Τράβα, βρε ηλίθιε, γρήγορα σπίτι σου, γιατί η παπαδιά έχει πεθάνει εδώ και χρόνια!