Στην μαιευτική κλινική

Στην αίθουσα αναμονής μιας μαιευτικής κλινικής ένας τύπος καπνίζει σαν φουγάρο, με μάτια κρεμασμένα και κόκκινα από την αϋπνία, και κάνει βόλτες πάνω κάτω την αίθουσα. Ξαφνικά, η πόρτα της αίθουσα ανοίγει και η νοσοκόμα που σκάει μύτη, κοιτάζει μια κατάσταση με ονόματα και λέει: – Ο κύριος Πετρίδης; Ο τύπος παρατάει το τσιγάρο και με προσδοκία λέει: – Ναι; – Συγχαρητήρια, είναι αγόρι. Αυτή τη στιγμή είναι στο θάλαμο τρία μαζί με όλα τα άλλα μωρά. Μπορείτε να πάτε να το δείτε. Ο κύριος Πετρίδης, βουτάει έξω από την αίθουσα, διασχίζει τους διαδρόμους, φτάνει στην αίθουσα τρία, και εκεί σταματάει στιγμιαία για να πανικοβληθεί. Η αίθουσα είναι γεμάτη με κούνιες με νεογέννητα που κλαίνε αλύπητα. Ένας γιατρός με μια κατάσταση ονομάτων στο χέρι στέκεται στη γωνιά διαβάζοντας την. Ο κύριος Πετρίδης φορτσάρει προς τον γιατρό, τον βουτάει από το γιακά και αρχίζει να φωνάζει με ανυπομονησία: – Που είναι ο γιος μου, θέλω να δω τον γιο μου … – Ο κύριος Πετρίδης; ρωτάει ατάραχος ο γιατρός. – Ναι. Πριν προλάβει να αρθρώσει νέα αιτήματα ο κύριος Πετρίδης, ο γιατρός πλησιάζει μια πιο παρακεί κούνια, βουτάει με δύναμη το βρέφος από μέσα, το φέρνει δύο γύρες πάνω από το κεφάλι του για να αποκτήσει αρκετή ταχύτητα, το κοπανάει με φοβερή δύναμη στον κοντινότερο τοίχο, και ενώ το μωρό έχει αρχίσει να αιμορραγεί, το πετάει κάτω και αρχίζει να το πατάει με μίσος στο κεφάλι, με φανερό σκοπό να του λιώσει το κρανίο … Ο γιατρός σταματάει απότομα, και γυρίζει στον αποσβολωμένο κύριο Πετρίδη: – Φοβήθηκες κουφάλα, ε; Πεθαμένο ήταν.