Τέσσερις μήνες χωριστά μικιό κοπελιδάκι
και συμπληρώνομαι κι οι δυο οχτώ μηνώ μεράκι
Βιόλα μου απ’ όνταν έφυγες δεν άνθισε λουλούδι
κι ούτε στο κέφι μ’ έβγαλε άλλου πουλιού τραγούδι
Να ‘ταν η θάλασσα στεριά το δρόμο δε φοβούμαι
να βρέχει και με τη βροχή να’ ρθώ ν’ ανταμωθούμε
Στον τόπο απού εσμίγαμε άσπρο μου σιμιγδάλι
πέρασα κι αναστέναξα κι εγίνηκα καψάλι
Πουλί μου αποδημητικό την άνοιξη αναμένω
και σαν τη γης απού διψά σ’ έχω λαχταρισμένο
Ο τόπος που εσμίγαμε εγίνηκε καψάλι
άντε να ξαναπάμενε να ξανανθίσει πάλι
Θε μου και να ‘κανε σεισμό και να ‘μασταν τα δυο μας
ν’ ανοίξει η γης να καταπιεί κι εμάς και τον καημό μας
Στον τόπο που εσμίγαμε πάω μα δε σε βρίνω
και κάνω την αγάπη μας τσιγάρο και το πίνω
Κάτι μου λέει μέσα μου πως δεν ξαναγυρίζει
μα όσο ζει ο άνθρωπος δεν παύει να ελπίζει
Η τύχη δε μ’ αδίκησε που μ’ έφερε κοντά σου
μ’ αδίκησε που πέρασα τόσο καιρό μακριά σου