Έφυγες και εγενήκανε στάχτη τα όνειρά μου και μείνανε τα ερείπια μονάχα στην καρδιά μου!
Θέλω να ζήσω μόνη μου σ’ένα ερημονήσι γιατί σ’ αυτούς που πίστεψα με ‘χουνε αδικήσει!
Άσπρα θα βάλω θα γελώ γιατί εβαρέθηκά τα τα μαύρα και τα δάκρυα και την καρδιά κομμάτια!
Διώχνω τον αναστεναγμό μα εκείνος πογυρίζει, τη θέση που ‘χω στην καρδιά βριχνει άδεια και καθίζει.
Αχ και να ήταν κινητό μωρό μου η καρδιά σου για να κατέχω μόνο εγώ το ΡΙΝ του έρωτά σου!
Χωρίσαμε και λογικά απ’ τη ζωή σου φεύγω μα θα’μαι ο,τι αγάπησες και θα’σαι ο,τι λατρεύω!
Τι χωρισμός τι θάνατος η λέξη αλλάζει μόνο, αφού η καρδιά και για τα δυό νοιώθει τον ίδιο πόνο.
Μωρό μου κι ηντα σου ‘κανα και βγήκα απ’ την καρδιά σου που ναι οι αναπάντητες και τα μηνύματά σου ;
Αν μ’ αρνηθείς να μην το πεις ποτέ σου σε κανένα να μην το μάθουνε πως ζω με όνειρα σβημένα!
Ανάθεμά σε χωρισμέ και βρήκες τρόπο πάλι, που ‘χε χάθει το δάκρυ μου στα μάτια να προβάλει!