Φεγγάρια είναι τα μάτια της το φως τους σαν κοιτάζω τη μάνα της, την Aρτεμη εγώ δε λογαριάζω
Απ’όλα τα τετράποδα μ’αρέσει το κρεβάτι δεν είναι πιο καλή δουλειά απ’τό καλό ραχάτι
Κανένας δεν εμέτρησε τση θάλασσας τον άμμο κι ουδείς επήγε μ’όρεξη στην εκκλησά για γάμο
Ενα πουλί ‘χα στο κλουβί κι’από αφηρημάδα ξεχνώ την πόρτα ανοιχτή και μπλιο δεν το ξανάδα
Δεν είδα απού τα χέρια τζη ούτε κουφό καρύδι ήθελα και να κάτεχα που διάολο τα δίδει
Ελα μα ‘γω του φεγγαριού έχω μικρή μου δώσει παραγγελιά και δε θα βγει να μας ξεφανερώσει.
Φεγγάρι μου που σου ‘λεγα τον πόνο μου για κείνον γιάντα δε μου πες δίπλα του καϋμό μονό θα πίνω
Φεγγάρι με ξελόγιασες και μου ‘φεγγες στο δρόμο να βρω αγάπη ψεύτικη που με γεμίζει πόνο
Λένε πως κάνεις συντροφιά του δυστυχή φεγγάρι όμως εμένα μια βραδιά δε μου’κανες τη χάρη
Δάκρυα θωρώ στον κύκλο σου φεγγάρι απόψε πάλι χαμπέρι φέρνεις που μπορεί στην τρέλλα να με βγάλει