Κλαίω κρυφά το χωρισμό δε θέλω να τα βλέπουν τα μάτια που γελούσανε με δάκρυα να τρέχουν
Οσο κι αν είσαι δυνατός στο χωρισμό τα χάνεις γιατί άλλο να χωρίζουμε κι άλλο να το κάνεις
Αν επληγώθηκες κι εσύ από το χωρισμό μας πες μου το και σε καρτερώ στο στέκι το δικό μας
Στην εκκλησία του χωριού έκανα ένα τάμα να σε ξεχάσω αγάπη μου κι ας είναι ένα θάμα
Αναστενάζει ο καπνός, μαυρίζει μου τα ρούχα δε μου τ’ ασπρίζει το νερό σαν την αγάπη απού ‘χα ‘χα
Μαδήσανε όλα τα δεντρά φως μου εις τον μισεμό σου γύρνα δεν τον αντέχω μπλιο τον αποχωρισμό σου
Είναι ένας θάνατος αργός, ο χωρισμός σου φως μου γύρισε δηλητήριο να ξεψυχήσω φως μου
Ο χωρισμός τα μάρανε τσ’ αγάπης τα λουλούδια και μοιρολόγια πένθιμα γενήκαν τα τραγούδια
Θα σε σκοτώσω και μπορώ στη φυλακή να ζήσω γιατί σε άλλη αγκαλιά δε θέλω να σ άφήσω
Ημουν αϊτός και πέτουνα δάση, βουνά και όρη μα έσπασες μου τα φτερά του Παπαδάκη κόρη