Η σκέψη πάντα όπου σταθώ μου φέρνει τη σκιά σου και ζω μ’ αυτή σαν δε μπορώ αλλιώς να ‘ρθω κοντά σου
Που να τη βρω τη λογική μετά από σένα φως μου που μ’ άφηκε και σου κλουθά στα πέρατα του κόσμου
Που ‘ν ο καιρός απ’ άστραφτε και έριχνε χαλάζι κι εμείς πηγαίναμ’ αγκαλιά κι είχεν ο κόσμος χάζι
Τση θάλασσας τα κύματα σ’ επήρανε από μένα αυτά ξαναγιαγείρανε μα εσύ ‘μεινες στα ξένα
Ετσα που λιώνει το κορμί στο τάφο και σαπίζει λιώνει κι ο κάθε δυστυχής την ώρα που χωρίζει
Στο θάνατο ή στο χωρισμό την ίδια στράτα παίρνεις μόνο στον ένανε πονείς στον άλλο δε γιαγιέρνεις
Πανάθεμά σε χωρισμέ που δεν σε πιάνει τόπος και ανάμεσα σε δυο καρδιές γίνεσαι δολοφόνος.
Θα φύγω μια γλυκιά αυγή κι ας λένε ότι θένε γιατί τα είδες τακτικά τα μάτια μου να κλαίνε
Θαλασσοπούλια του γυαλού πέτε μου πού αρμενίζει ποια κύματα τη δέρνουνε και πίσω δε γυρίζει
Συ μ’ έμαθες πώς αγαπούν πώς παίζουν πώς γελούνε μάθε με τώρα δυο καρδιές πώς ζουν σα χωριστούνε