Σφάλματα έκανα πολλά Μα ένα το πιο μεγάλο
Απού σ’έβαλα μες στη καρδιά Και δε μπορώ να σε βγάλω
Καρδιά που βγάζει αντίλαλο στ’αναστενάγματά τζη
θα τηνε κάψει την καρδιά που θα βρεθεί κοντά τζη
Εχεις καρδιά που δεν πονεί και δεν αλλάζεις γνώμη
ψυχομαχώ κι εσύ μου λες πως σε παιδεύω ακόμη
Μονάχα όντε παντήξουμε και μου χαμογελάσεις
από τον πόνο τσι καρδιάς απου’χω μ’απαλλάσεις
Αφηκα πάλι την καρδιά το κέφι της να κάνει
χωρίς να ξέρει το κορμί ίντα καϋμούς θα βάλει
Δεν έχει αξία ο δεσμός που ο χαλκάς ενώνει
αφού η καρδιά γι’άλλο κορμί κλαίει και μαραζώνει
Στη μέση μέση τσι καρδιάς γροικώ ‘να ποναλάκι
και λέω πως τη ράγισες μικιό κοπελιδάκι
Εφαγα πάλι το χωριό γι να’βρω την κερά μου
κι αυτή π’ανάλεμά τηνε ήτονε στην καρδιά μου
Μόλις τελειώσει ‘νας καημός χίλιοι καημοί γλακούνε
και καρτερούνε τη στιγμή μές στην καρδιά να μπούνε
Ενα παράξενο πουλί Που μαύρες νύχτες κλαίει
Είναι η καρδιά που πλήγωσες Και τον καημό τσι λέει