Οντε περνάς φεγγάρι μου από την Κρήτη στάσου
γιατί είπενε η αγάπη μου μήνυμα πως βαστά σου
Καιρό ‘χει τώρα να φανεί φεγγάρι στήν Αθήνα
γιατί στήν Κρήτη σ΄ άκλουθά γυναίκα μερακλίνα.
Γιάντα φεγγάρι μου λαμπρό τη λάμψη σου αρνείσαι,
που στο σκοτίδι του βουνού λάμψη για μένα είσαι.
Φεγγάρι αν λάχει και την δεις καμμιά φορά να κλαίει
χαμήλωσε ν’αφουγκραστείς τ’όνομα τίνος λέει
Αν τύχει μελαγχολική και τηνε δεις φεγγάρι
πες τση όποιος δίνει βάσανα κάνει κι’αυτός να πάρει
Οταν φεγγάρι μου τη δεις στο δρόμο να διαβαίνει
γίνε κι εσύ πιο φωτεινό να βλέπει που πηγαίνει.
Τη καταδιά μου μη τση πεις άμα τη δεις φεγγάρι,
δε θέλω η ψεύτρα του σεβντά τέτοια χαρά να πάρει.
Φεγγάρι χαιρετίσματα δωσ’ τση στα ξένα απού ‘ναι
γιατί μπορεί τα μάθια μου να μην την ξαναδούνε
Φεγγάρι μου χαμήλωσε ανάδια σου να κάτσω
να σε γεμίσω στεναγμούς μέχρι να σε χορτάσω
Κατέχω το φεγγάρι μου πως σού ‘χω γίνει βάρος
μα και να πω τα μυστικά δεν έχω αλλού το θάρρος.