Ώθε να βγαίνει ήλιος πάνω στον Ψηλορείτη
θέλει να στέκει όρθια να πολεμά η Κρήτη
Μην κλαίς που παω στο στρατό μάνα να υπηρετήσω
όσο κι αν είμαι μακρυά δε θα σε λησμονήσω.
Και δε μπορώ και δε βαστώ μακριά σου να ‘μαι τώρα
και δα με παίρνει ο στρατός να πηρετώ την χώρα
Εμήνυσα τση μοίρας μου να ‘ρθει να τση μιλήσω,
και μ’ειδενε εις το γκρεμό κι άλλαξε πάλι οπίσω.
Απογοήτευση η ζωή παίρνει απ’ τα λογικά σου,
γιατί άλλα λεν κι άλλα εννοούν τα λόγια τα δικά σου.
Ανάθεμά σε για ζωή μα συ δεν είσαι πράμα,
μια ψιχαλίδα η χαρά και πέλαγος το κλάμα.
Η λύρα τραγουδά γλυκά τ’ αστέρια μου χορεύουν
σεντούκια τάζει ο ουρανός και μένα με μαγεύουν.
Δικιές μου είναι οι ελιές και εγώ δεν τις πουλάω,
γιατί οι άλλοι δεν πονούν αυτά που εγω πονάω!
Το δάκρυ μου, το ψεμα σου το έκαμε μαργαριτάρι,
να το φορω για φυλαχτο ο ύπνος να με πάρει!
Τσουνάμι να γενεί η χαρά με τον καινούργιο χρόνο,
να σου κλουθεί όπου κι αν πας, να πνίγει κάθε πόνο