Έδυσε ο ήλιος που ‘φεγγεκι έλαμπε στην καρδιά μου
τον ζήλευε και πήρε τον ο χάρος πιο κοντά μου!
Όταν ο χάρος νίκησε και πήρε την ψυχή σου
ξέρε το πως και άλλη μια εφύγενε μαζί σου!
Άναψε γύρω μου φωτιές και ρίξε το κορμί μου
να ψάξει ο χάρος να τη βρει στις στάχτες τη ψυχή μου!
Ξερό δεντρό στον τάφο μου στέκει και συμβολίζει
την περασμένη μου ζωή γι’αυτό και δεν ανθίζει.
Ω! Καστρινό φεγγάρι μου που’σαι στον Κούλε επάνω
όταν τη δεις να τση το πεις πως δίχως τζη δεν κάνω.
Θε μου μια χάρη σου ζητώ τα μάθια μου πριν κλείσω
ευτυχισμένο θανατο στ’ αγκάλες τση να ζησω
Πνίξε το δάκρυ με χαρά και τη χαρά με δάκρυ
μια ηλιαχτίδα σε θωρεί στου θάνατου την άκρη
Θάνατε στάσου μια στιγμή για ν’αποχαιρετήσω
εκείνη που με κάλεσε να τη γλυκοφιλήσω
Εχω κακό προαίσθημα γρήγορα θα ποθάνω,
κι ας μου το λένε οι γιατροί τσι πόνους πως θα γιάνω
Δε θέλω να με δει νεκρό όντε θα με περνάτε,
αζωντανό και μερακλή θέλω να με θυμάται