Ο χάρος δε με δέχτηκε γιατί οι νεκροί φωνάζουν γιατί δεν θέλουνε καρδιές που βαριαναστενάζουν!
Πολλές φορές ο θάνατος τσ’ ανθρώπους ξεκουράζει, μα είναι φορές απου χτυπά εκια που δεν ταιριάζει!
Αγάπη μου στον τάφο σου αν δεις νερό στην άκρη δεν είναι απο την βροχή μον’ ειν’ το δικό μου δάκρυ!
Ακόμα και ο θάνατος δεν το μπορεί να κάνει ένα μεγάλο έρωτα για πάντα να πεθάνει!
Τύψεις έχω που έζησα και δεν ήρθα κοντά σου την ώρα που σιγά σιγά σταμάταγε η καρδιά σου!
Άμα πεθάνω μη με κλαις δε σου παραπονούμαι μα ‘μεις θα ξανασμίξουμε στον Άδη να τα πούμε!
Αν ήξερα πως ‘θελα ζω και πως θα κλαίω ακόμα με το πιστόλι θα ‘πεζα να μπω και γω στο χώμα!
Φωνάζω σκούζω δυνατά στον τάφο σου γερμένη μα δεν ακούνε τσοι φωνές στον Άδη οι πεθαμένοι!
Ήτανε ήδη νεκρός μα ένιωθα κοντά μου φτερούγισμα να μπροσπαθεί να μπει στην αγγαλιά μου
Να γράψω ήθελα πολλά μα ο νους μου εθολάθη η χέρα μου εκόρνιασε και η ψυχή μου εχάθη!