Τα μαυρα ρουχα που φορω μου τα ‘πεψε η μοιρα, αφου χαρες απ’ τη ζωη ποτε εγω δεν πηρα
Τα μαύρα ρούχα τα φορώ όχι γιατί μ’αρέσει ο δυστυχής ο άνθρωπος τι άλλο να φορέσει;
Οταν θα δω μαυρο πουλι ποτε δεν το σκοτωνω γιατι τον γνωρισα και ‘γω του χωρισμου τον πονο
Ασπρο μαντηλι εβαλα στα μαυρα ρουχα απανω πεισματικο του πονου μου ωστε να ζω να κανω
Οσοι πουκαμισο φορουν και εχει της νυχτας χρωμα η πονο εχουν στη καρδια η συγγενη στο χωμα
Τα μαύρα έβαλε η καρδιά και τα’χει συνηθίσει και πως θα το ξαναδεχθεί για να ξαναγαπήσει
Μαυροντυμενη κοπελια τα μαυρα ρουχα βγαλε χρωματα να ταιριαζουνε στην ομορφια σου βαλε
Μαυρο πουκάμισο φορώ μα δάκρυ δεν πορίζει οτι αγαπώ, χάνω το πάνω που λέω …ανθίζει
Τα μαύρα ρούχα πέτα τα το ξέρεις δεν σου πάνε κάψε τα, πένθος μη θωρρώ κι άλλες καρδιές πονάνε.
Δε βάνω μαύρα στο κορμί μα η καρδιά σε φτάνει που εμαύρησε να σ΄αγαπά Ανωγεινό φυντάνι.