Το μαύρο το πουκάμισο ‘πο πάνω μου δε βγαίνει
κάθε φορά που με θωρρεί στην τρέλλα να την φέρνει
Τα μαύρα ρούχα τα φορώ γιατί πονώ και κλαίω
πονώ γιατί σε έχασα κλαίω γιατί δε φταίω
Το μαυρο το ποκαμισο πρεπει να το τιμουνε
γι αυτο μαύρο ποκαμισο οι Σπηλιανοί φορουνε.
Τα μαύρα ρούχα που φορείς δεν τα φορείς για πένθος
μα τα φορείς για ομορφιά ανάθεμα σε έχνος
Φιλε τα μαυρα που φορεις τα ‘χω κι εγω βαλμενα
το πως γελω και τραγουδω ξερει η καρδια μου εμενα
Απ οοταν εγεννηθηκα με ντυσανε στα μαυρα
μεσα απ’την κουνια μ’εκαιγε παντα η δικη σου λαυρα.
Οντες τα έβαλα εγω τα μαυρα στο κορμί μου
εσυ ρωτούσες να σου πω ηντα χει η ψυχή μου
Μαύρο και το μητρώο μου σαν το ποκάμισο μου
μα κλέφτης δεν επάτησε ποτέ στο χειμαδιό μου.
Το μαύρο το πουκάμισο οι νέοι το φορούνε
πάντα αναρωτιόμουνα ίντα ‘ναι που πενθούνε
Καθε πρωϊ που σηκωθώ τα μαύρα ρούχα βάνω
γιατί κηδεύω όνειρα που κάθε νύχτα κάνω