Αναστενάζει ο καπνός, μαυρίζει μου τα ρούχα δε μου τ’ ασπρίζει το νερό σαν την αγάπη απού ‘χα ‘χα
Μαδήσανε όλα τα δεντρά φως μου εις τον μισεμό σου γύρνα δεν τον αντέχω μπλιο τον αποχωρισμό σου
Είναι ένας θάνατος αργός, ο χωρισμός σου φως μου γύρισε δηλητήριο να ξεψυχήσω φως μου
Ο χωρισμός τα μάρανε τσ’ αγάπης τα λουλούδια και μοιρολόγια πένθιμα γενήκαν τα τραγούδια
Θα σε σκοτώσω και μπορώ στη φυλακή να ζήσω γιατί σε άλλη αγκαλιά δε θέλω να σ άφήσω
Ημουν αϊτός και πέτουνα δάση, βουνά και όρη μα έσπασες μου τα φτερά του Παπαδάκη κόρη
Ημουν αϊτός και πέτουνα μα σπάσαν τα φτερά μου ο πόνος η-του χωρισμού μου τα ‘σπασε κερά μου
Σε μαύρο σπήλαιο σκοτεινό απού ποτές δε λιάζει εκιά με καταδίκασε τσ’ αγάπης το μαράζι
Φωτιά θα βάλω στο χωριό, φως μου και θα το κάψω αν δε μπορέσω τελικά τη γνώμη σου να αλλάξω
Μ’ έκανες και σ’αγάπησα και τώρα μ’άπαρνιέσαι εσύ δεν είσαι Χριστιανή, Θεό δε συλλογιέσαι