Και ποθαμένος θα πονώ κι ας νεκρωθεί το σώμα χώμα και σκόρπια κόκκαλα θα σ’ αγαπούν ακόμα
Αν εποθάνω και φανεί μετά απο λίγη ώρα αφήσετε τη να κλουθά κι αυτή τη νεκροφόρα.
Από ταβλι το φέρετρο φτηνό το θέλω να΄ναι γιατί το σώμα που θα μπεί σκουλίκια θα το φάνε.
Στον κάτω κόσμο οι καρδιές μπορεί ν’αλλάζουν ταίρι ίσως εκειά ο θάνατος κοντά να μας εφέρει
Δε θέλω νεκρολούλουδα πάνω στο φέρετρό μου μονάχα την εικόνα της για να ‘ναι σύντροφός μου.
Θέλω στον τάφο μου κλαδιά πουλάκια να περνούνε να κάθονται επάνω του να με παρηγορούνε.
Αν έχει ο Αδης ομορφιές κι αγάπες για να κάνω λόγω τιμής δε μ’ ένοιαζε κι απόψε να ‘ποθάνω.
Σύρε κερά μου μια φωνή την ώρα που θα φεύγω κι έλα να δεις στα μάτια μου το πόσο σε λατρεύω.
Στο θάνατό μου σα βρεθείς δάκρυ σταλιά μη βγάλεις, γέλα που το κατόρθωσες στον Άδη να με βάλεις.
Για σένα απαρνήθηκα πατέρα, αδέλφια, μάνα κι εδά που φεύγω απ’τη ζωή πνίγονται αυτοί στο κλάμα