Απ’ ώρα και χωρίσαμε ένα ‘ναι τ’ όνειρό μου
Απ’ ώρα και χωρίσαμε ένα ‘ναι τ’ όνειρό μου
εγώ νεκρός κι αυτή κερί δίπλα στο φέρετρό μου.
Απ’ ώρα και χωρίσαμε ένα ‘ναι τ’ όνειρό μου
εγώ νεκρός κι αυτή κερί δίπλα στο φέρετρό μου.
Στο θάνατό μου μη βρεθείς στο κλάμα μη σε βγάλει
γιατί για δεύτερη φορά θα με προδώσεις πάλι.
Η το δικό μου παρελθόν είναι σημαδεμένο,
γι’αυτό στο μέλλον μου χαρές ποτέ δεν περιμένω
Φουρτουνιασμένη θάλασσα έκαμες την ζωή μου
και αναπαημό δεν έχουνε οι αναστεναγμοί μου
Περήφανα στεκόμουνα στο θρόνο που’χα χτίσει
μα οι πόνοι απού με’βρηκαν με έχουνε γκρεμίσει
Διώχνω τον αναστεναγμό μα εκείνος ‘πογυρίζει,
τη θέση που’χω στην καρδιά βρίσκει άδεια και καθίζει.
Ολοι αναστενάζουνε μα όχι σαν εμένα,
όταν αναστενάζω εγώ στάζει η καρδιά μου αίμα.
Άλλο να ζεις τα βάσανα κι άλλο να τα δηγάσαι,
κι άλλο στ’ ονείρου τσι χάρες ευτυχισμένος να ‘σαι.
Στο μάγουλο του δυστυχή το δάκρυ δε στεγνώνει,
γιατί πηγή από βάσανα έχει και δεν τελειώνει.
Ως πότε Θε μου δα θωρείς τα μάτια μου να κλαίνε,
που προσευχές όλο για σε τα δυο μου χείλη λένε.