Αν δε με καλοπολεμάς το θέλω μόνο μόνο, να τόνε πάρω μοναχός του μισεμού το δρόμο.
Ελπίδα πάλι φύτεψα και τη ποτίζω μ’ αίμα, θωρώ πως είναι ψεύτικα μα ‘ναι γλυκιά για ‘μένα.
Τύχη γιατί με δίκασες τι έκανα και φταιω, άραγε θα γελάσω πια γι πάντα μου θα κλαιω.
Φουρτουνιασμένη θάλασσα είν’ η ζωή μου εμένα, σα βάρκα είμαι χωρίς πανιά και με κουπιά σπασμένα.
Δεν ξέρω τι θα πει χαρά κι όπου τη συναντήσω, θα την περάσω για καημό και θα παραμερίσω.
Πως θα μου ‘γιάνουν τη πληγή όλοι οι γιατροί μου λένε, κι ύστερα γιάντα τα θωρώ τα μάτια τους και κλαινε.
Ο δυστυχής ξύπνιος να δει ποτέ χαρά δεν κάνει, η ψεύτικη που τ’όνειρο του δίνει τόνε φτάνει.
Τραυματισμένα όνειρα νεκρές ελπίδες πάλι, κι ο δρόμος κακοδιάβατος άχι και που θα βγάλει.
Όσο βαρούν τα σίδερα βαρούν τα μαύρα ρούχα γιατί τα φόρεσα κι εγώ για μιαν αγάπη που΄χα!
Ο βήχας και ο έρωτας είναι κοινό σε κάτι… έχουν κι δυο για γιατρικό ένα ζεστό κρεββάτι…