Και του τσιγάρου μου ο καπνός εσένα σχηματίζει φαντάσου πόσο σ ‘αγαπά αυτός που το καπνίζει…
Όλος ο κόσμος ξαστεριά και καλωσύνη έχει μα στην παντέρμη μου καρδιά χιονίζει κι όλο βρέχει!
Γιάιντα’σαι νύχτα σκοτεινή και μαυροφορεμένη μήπως αγάπησες και συ και σε’χουν ξεχαϊμένη
Αυτό το αχ δεν είναι φωτιά να πείς νερό να σβήσει μόνο ‘ναι πόνος στην καρδιά και θα με βασανήσει
Το δάκρυ σβήνει τη φωτιά κά8ε καημού που καίει μα είναι λίγο και σαφή πρέπει κανείς να κλαίει!
Γυρνά του χρόνου ο τροχός σα το δαιμονισμένο κι εγώ κεράκι αφτούμενο στη δινη των ανέμω!!!
Και ο κότσιφος που ‘ναι πουλί και κείνος έχει πίκρα γι ‘αυτό του τάδωσε ο Θεός τα μαύρα και φορεί τα..
Ενός αγάλματος καρδιά στο μπέτη μου θα βάλω να μένει ασυγκίνητη μπρος στις χαρές των άλλω
Έγινα οργάνων δωρητής μα δωσα μόνο μάτια για δε μεταμοσχεύονται καρδιές που ‘ναι κομμάτια!
Φουριάδες αίγες οι χαρές φεύγουνε σα με δούνε κι οι πόπνοι σκύλοι μπιστικοί στο πόδα μου κλουθούνε!.