Η απουσία σου βροχή που πέφτει λίγη λίγη
Η απουσία σου βροχή που πέφτει λίγη λίγη
κι έγιν’ ο κόσμος γύρω μου θάλασσα και με πνίγει.
Η απουσία σου βροχή που πέφτει λίγη λίγη
κι έγιν’ ο κόσμος γύρω μου θάλασσα και με πνίγει.
Η μοναξά στον άθρωπο μοιάζει με την υγεία,
στο ένα χαίρεσαι ζωη στο άλλο τυραννία.
Ένας φαντάρος στο στρατό την Κρήτη ντουχιουντίζει
κι άμα γυρίσει και την δει από χαρά δακρύζει.
Η μοναξά στον άνθρωπο βράχου βουνού δε μοιάζει,
γιατί ‘χει αέρα συντροφιά αυτός και κουβεδιάζει.
Εχω αγάπη περισσή σε κάποια να τη δώσω
μα δεν εβρίσκω κοπελιά να της την παραδώσω.
Επλάνταξα στη μοναξιά και σ’ έχω επιθυμήσει
έλα ξανά στα χείλη μου το γέλιο να γυρίσει
Πολύ βαριά ‘ναι η μοναξιά γι’ αυτούς που αγαπούνε
στα φανερά δε φαίνονται μα στα κρυφά πονούνε
Θέλω να ζήσω μόνος μου σ’ένα ερημονήσι
γιατί σ’αυτούς που πίστεψα με’χουνε αδικήσει
Θέλω να ζήσω μόνος μου σ’ένα ερημονήσι
γιατί σ’αυτούς που πίστεψα με’χουνε αδικήσει
Γυρίζω πάλι αμοναχός σαν τον αϊτό στα όρη,
που τόνε δέρνει ο βοριάς τσ’ αυγής το ξεροβόρι.