Ανάθεμά σε για ζωή μα συ δεν είσαι πράμα, μια ψιχαλίδα η χαρά και πέλαγος το κλάμα.
Σαν την αυγή που κεντηθεί κι’ ολόχρυση προβαίρνει, ‘κεινο το χρώμα οντε γελάς το πρόσωπό σου παίρνει.
Η λύρα τραγουδά γλυκά τ’ αστέρια μου χορεύουν σεντούκια τάζει ο ουρανός και μένα με μαγεύουν.
Εξεπετάρησε η καρδιά στη σκέψη του ερχομού σου και κάνει τόσα όνειρα που δεν τα βάνει ο νους σου.
Φεγγάρι από το στενό πέρασε μα μη φέξεις γιατί θα βγουν τα μυστικά στη φόρα και θα μπλέξεις.
Δικιές μου είναι οι ελιές και εγώ δεν τις πουλάω, γιατί οι άλλοι δεν πονούν αυτά που εγω πονάω!
Το δάκρυ μου, το ψεμα σου το έκαμε μαργαριτάρι, να το φορω για φυλαχτο ο ύπνος να με πάρει!
Τσουνάμι να γενεί η χαρά με τον καινούργιο χρόνο, να σου κλουθεί όπου κι αν πας, να πνίγει κάθε πόνο
Στον παγωμένο ουρανό κι απόψε το φεγγάρι τυλίχτηκε στο σύννεφο κι ύπνος το ‘χει πάρει
Φεγγάρι μελαγχολικό , πληγώνεις σα μαχαίρι κάνε πιο πέρα μη θωρείς , η μοίρα τι θα φέρει