Φεγγάρι μου για μια στιγμή πίστεψα ότι κι αν μου είπε
ετοίμασα τα χρώματα όμως ποτέ δεν ήρθε.
Μα εμείς κι αν εχωρίσαμε θέλω να μου θυμάσαι
κακό δεν σου καμα ποτέ να μου παραπονάσαι
Κι οι τοίχοι που ‘ναι άψυχοι παράπονο τσι δέρνει
όταν η φαντασία μου στο σπίτι μας σε φέρνει
Ενα πουλί μες στο κλουβί που λεφτεριά στεράται
σαν κελαηδεί, δεν κελαηδεί μόνο παραπονάται
Εγώ πολλά παράπονα μες στην ζωή μου έχω,
γιατί πως είναι οι χαρές στο κόσμο δεν κατέχω.
Λιμνιάζει μέσα μου ο σεβντάς κι όντε θα ξεχειλίσει
παράπονα τσ’αγάπης μου ο κόσμος θα γεμίσει
Φίλος ποτέ δεν ήσουνα μα κόλακας μεγάλος
το τέλος σου να ‘ναι φρικτό με παιδεμούς γεμάτο.
Δε σε μισώ, κατέχεις το μα σου εύχομαι μια μέρα
ότι αγαπήσεις πιο πολύ να σε πετάξει πέρα
Τση μάνας σου έχω θυμό και όργητα μεγάλη
και η γιαγιά σου η μάγισσα το χρόνο να μη βγάλει