Από γατούλα που ‘σουνα χαδιάρικη, κοντά μου
Από γατούλα που ‘σουνα χαδιάρικη, κοντά μου,
έγινες τίγρη ανήμερη κι έσκισες την καρδιά μου.
Από γατούλα που ‘σουνα χαδιάρικη, κοντά μου,
έγινες τίγρη ανήμερη κι έσκισες την καρδιά μου.
Στο στήθος σου χρυσό σταυρό έσκυψα να φιλήσω
αλλά το στήθος φίλησα, τι κρίμα ν’αμαρτήσω
Τα μάτια σου’ναι σαν αυγά τ’αυτιά σου σαν του χοίρου
κι η μύτη σου κατσουνοπή ωσαν του κατσοχείρου.
Εδά όποιος κρατά λουκιά τον εκακολογούνε
και κακομοίρη κουζουλό την πόρτα του βροντούνε.
Ισιωσα τα μαλλακια μου μηπως και με προσεξει
μα βγηκα και κατσαρωσαν γιατι αρχισε να βρεχει.
Aπό το Mόναχο ρωτά η μάνα μου ίντα κάνω
τι να της πω Kατερινιό; πως μαντινάδες σάχνω;
Mπρε Kατερίνα ξακουστή του Mπάμπη θυγατέρα
κοίτα και μένα το μικιό και μη ξανοίγεις πέρα!
Mια Kατερίν’ αγάπησα μ’αυτή μπλιο δε με θέλει
αγάπαμε Kατερινιό είμαι καλό κοπέλι!
Πονώ εγώ Kατερινιό κι εσύ στο Picadily
αλίμονο, αν έβριζα θα σου ‘ριχνα καντήλι
Δε με θωρρείς Kατερινιό που φόρεσα το Polo
είναι μαθές πανάκριβο μα μου το κάναν’ δώρο!