Ημουν αϊτός και πέτουνα μα σπάσαν τα φτερά μου ο πόνος η-του χωρισμού μου τα ‘σπασε κερά μου
Σε μαύρο σπήλαιο σκοτεινό απού ποτές δε λιάζει εκιά με καταδίκασε τσ’ αγάπης το μαράζι
Φωτιά θα βάλω στο χωριό, φως μου και θα το κάψω αν δε μπορέσω τελικά τη γνώμη σου να αλλάξω
Μ’ έκανες και σ’αγάπησα και τώρα μ’άπαρνιέσαι εσύ δεν είσαι Χριστιανή, Θεό δε συλλογιέσαι
Στην αγκαλιά μου να μη ‘ρθεις φως μου για δε σε βάνω ίντα χρωστείς να τσι γροικάς τσι στεναγμούς που βγάνω
Κι αν είπα πως σε αγαπώ το ‘πα στο ζόρε απάνω σε μια στιγμή απού κι εγώ δεν είχα πως να το κάμω
Τώρα που χωριστήκαμε κάμω του Θεού ένα τάμα τα μάθια να σε ξαναδούν που τώρα έχουν κλάμα
Κοίτα ο καιρός πως πέρασε θα είναι κι ένας χρόνος ‘πο τότε που χωρίσαμε και μου ‘μεινε ο πόνος
Λάθη πολλά κι αν έκαμα ως τώρα στη ζωή μου το πλια μεγάλο ήτονε που σ’ άφηκα ψυχή μου
Λένε ο χρόνος γιατρικό του χωρισμού πως είναι μα εμένα μου ‘μεινε ο καϋμός στα στήθη και πονεί με