Ν’ ανοίξω θέλω τα φτερά κι ας είναι και σπασμένα να με φοράσαι στο χωριό κι εγώ να ζω στα ξένα
Ποιός χωρισμός είναι καλός για δεν τονε κατέχω και προπαντός τση μάνας μου που από καιρό δεν έχω
Οτι κι αν χάσω βρίχνω το και θα σε βρω και σένα μόνο πως θα’ναι δυστυχώς τα χρόνια περασμένα.
Εντάκαρα να σ’ αρνηθώ μα δεν το κατορθώνω και σαν το χιόνι που λιαστεί έβαλ’ αρχή και λιώνω.
Τέσσερις μήνες χωριστά μικιό κοπελιδάκι και συμπληρώνομαι κι οι δυο οχτώ μηνώ μεράκι
Βιόλα μου απ’ όνταν έφυγες δεν άνθισε λουλούδι κι ούτε στο κέφι μ’ έβγαλε άλλου πουλιού τραγούδι
Να ‘ταν η θάλασσα στεριά το δρόμο δε φοβούμαι να βρέχει και με τη βροχή να’ ρθώ ν’ ανταμωθούμε
Στον τόπο απού εσμίγαμε άσπρο μου σιμιγδάλι πέρασα κι αναστέναξα κι εγίνηκα καψάλι
Πουλί μου αποδημητικό την άνοιξη αναμένω και σαν τη γης απού διψά σ’ έχω λαχταρισμένο
Ο τόπος που εσμίγαμε εγίνηκε καψάλι άντε να ξαναπάμενε να ξανανθίσει πάλι