Θε μου και να ‘κανε σεισμό και να ‘μασταν τα δυο μας
ν’ ανοίξει η γης να καταπιεί κι εμάς και τον καημό μας
Στον τόπο που εσμίγαμε πάω μα δε σε βρίνω
και κάνω την αγάπη μας τσιγάρο και το πίνω
Κάτι μου λέει μέσα μου πως δεν ξαναγυρίζει
μα όσο ζει ο άνθρωπος δεν παύει να ελπίζει
Η τύχη δε μ’ αδίκησε που μ’ έφερε κοντά σου
μ’ αδίκησε που πέρασα τόσο καιρό μακριά σου
Μιαν ώρα έχω να τη δω και πανικός με πιάνει
φαντάσου ένας χωρισμός ίντα ζημιά θα κάνει
Ο κόσμος είναι μια χουφθιά σαν βρίνεται κοντά μου
μεγάλος κι απροπάτηχτος σαν βρίνεται μακριά μου
Ανε σκεφτεί καμμιά φορά και φύγει και μ’ άφήσει
δε λέω πως θα σκοτωθώ αλλά θα μου στοιχίσει
Αμπαρωμένη σ’ είχα γω μες στο κλουβί τση σκέψης
ίντα κοντό δεν σ’ άρεσε κι ήθελες να μισέψεις;
Πολλά καράβια έρχονται κι είναι χαρές γεμάτες
μ’ άδικα ψάχνω να σε βρω μέσα στους επιβάτες
Σαν το στεκούμενο νερό βρίσκεσαι μες στη σκέψη
και σ’ ανταμώνει ο λογισμός όποτε σε γυρέψει