Τα μαύρα ρούχα τα φορούν μόνο οι πονεμένοι οι μερακλήδες άνθρωποι και οι ερωτευμένοι
Κι ο κοτσυφός που ‘ναι πουλί κι εκείνος εχει πίκρα γι’ αυτό του τα ‘δωκε ο Θεός τα μαύρα και φορεί τα.
Στα μαύρα ντύνω το κορμί να κλάψω μιαν αγάπη που σα Θεό τη λάτρεψα και αυτή μου βγήκε σκάρτη
Κάτ’ απ’ τα μαύρα ρούχα μου έχω καρδιά με αίμα π’ αμέσως εραγίζεται οσάν ακούσει ψέμα
Το μαύρο το πουκάμισο ‘πο πάνω μου δε βγαίνει κάθε φορά που με θωρρεί στην τρέλλα να την φέρνει
Τα μαύρα ρούχα τα φορώ γιατί πονώ και κλαίω πονώ γιατί σε έχασα κλαίω γιατί δε φταίω
Το μαυρο το ποκαμισο πρεπει να το τιμουνε γι αυτο μαύρο ποκαμισο οι Σπηλιανοί φορουνε.
Τα μαύρα ρούχα που φορείς δεν τα φορείς για πένθος μα τα φορείς για ομορφιά ανάθεμα σε έχνος
Φιλε τα μαυρα που φορεις τα ‘χω κι εγω βαλμενα το πως γελω και τραγουδω ξερει η καρδια μου εμενα
Απ οοταν εγεννηθηκα με ντυσανε στα μαυρα μεσα απ’την κουνια μ’εκαιγε παντα η δικη σου λαυρα.