Το μαύρο το πουκάμισο δεν το φορεί όποιος να’ ναι
Το μαύρο το πουκάμισο δεν το φορεί όποιος να’ ναι
μόνο εκείνοι που πονούν κι εκείνοι που αγαπάνε.
Το μαύρο το πουκάμισο δεν το φορεί όποιος να’ ναι
μόνο εκείνοι που πονούν κι εκείνοι που αγαπάνε.
Τα μαύρα ρούχα τα φορούν εκείνοι που πονούνε
που’χουν μαράζι στην καρδιά και δεν το μαρτυρούνε
Το μαύρο το πουκάμισο είν’ η παρηγοριά μου
γιατ’ έχει ακόμα τ’ άρωμα που φόραγε η κερά μου
Το μαύρο το πουκάμισο το έχω για καλό μου
θα το φοράω όσο ζώ μα και στο φέρετρό μου
Το μαύρο το πουκάμισο ποτέ μου δε το βγάνω
με τούτονα τη γνώρισα με τούτονα τη χάνω
Σκέψη μου πένθιμο φόρεσε, κορμί μου μαύρο ντύσου
η βιόλα που επότιζες δεν είναι μπλιο δική σου
Ημουν αητός και πέταγα ψηλότερα απ όλους
και βρέθηκα στη γή να νταγιαντώ τσι πόνους
Αν καποτε αμαρτησα , να μου το συγχωρησεις
θεε μεγαλοδυναμε , για να με βοηθησης
Και τραυματια δε μπωρει να με νηκισει η μοιρα
γιατι απο μικρος στα βασανα εχω μεγαλη πειρα.
Με το σιργούλιο προσπαθώ τον πόνο να μισέψει
γιατί σαν έρθει εδά η χαρά δεν έχει που κονέψει