Ένας ταξιθέτης, κάνοντας έλεγχο στο θέατρο βλέπει κάποιον με σκισμένα ρούχα, μέσα στα αίματα, σε κακό χάλι, ξαπλωμένο ανάμεσα σε δύο καθίσματα:
– Μπορώ να δω το εισιτήριό σας;
Του δίνει ο τύπος το εισιτήριο, το κοιτάει ο ταξιθέτης και λέει:
– Μα αυτό είναι για τον εξώστη!
– Το ξέρω… έπεσα!
– Δεν είσαι αστείος πλέον…
– Γιατί;
– Επειδή έπλυνα τα δόντια μου με οδοντόκρεμα.
– Ε και;
– Αφαιρεί την πλάκα.
– Μου δίνετε 5 κουτιά Λεξοτανίλ;
– Συνταγή έχετε;
– Αν είχα συνταγή, θα τα έφτιαχνα μόνος μου..
Τι έχουμε αν διασταυρώσουμε ένα μπούφο με μια υπόθεση;
Ένα μπουφ-άν.
Πως λέγεται αυτός που μπορει να περάσει μέσα από πόρτες;
Πορτορικανός!
Φθινόπωρο και πρώτη μέρα στα θρανία για τους μαθητές του αμερικανικού κολεγίου. Η δασκάλα παρουσιάζει στα αμερικανάκια έναν καινούριο συμμαθητή τους, τον Ιάπωνα Σακίρο Σουζούκι (γιο του διευθυντή της Σόνυ) και το μάθημα αρχίζει με μικρές ερωτήσεις ιστορίας.
«Για να δούμε λοιπόν, πόσο καλοί είστε στην αμερικανική ιστορία;» λέει η δασκάλα. «Ποιος είπε ; δώστε μου ελευθερία ή δώστε μου θάνατο;»
Κάποιοι μουρμουρίζουν αλλά κανείς δεν
σηκώνει το χέρι του, εκτός από τον καινούριο:
«Ο Πάτρικ Χένρυ το 1775 στη Φιλαδέλφεια», απαντά.
«Μπράβο Σουζούκι, και ποιος είπε: ;Κυβέρνηση του λαού, από το λαό και για το λαό;», ξαναρωτά την τάξη η δασκάλα.
«Ο Αβραάμ Λίνκολν, το 1863 στο Γκέτυσμπουργκ», απαντά και πάλι ο Σουζούκι.
Η δασκάλα κοιτάζει αυστηρά την τάξη και λέει: «Ντροπή σας! Ο Σουζούκι είναι γιαπωνέζος και ξέρει την αμερικανική ιστορία καλύτερα από σας!»
Τη σιωπή στην τάξη σπάει μια μικρή φωνή από τα πίσω θρανία: «Ρε δεν πάτε να γα**θείτε όλοι, μα**κες γιαπωνέζοι!»
«Ποιος το είπε αυτό;;;» ρωτάει αυστηρά η δασκάλα.
Ο Σουζούκι σηκώνει το χέρι του και χωρίς να περιμένει λέει: «Ο στρατηγός Μακάρθουρ, το 1942, στη διώρυγα του Παναμά και ο Λι Ιακόκα, το 1982 στη γενική συνέλευση της Τζένεραλ Μότορς.
Η τάξη βυθίζεται στη σιωπή. «Θέλω να ξεράσω», ακούγεται μια ξεψυχισμένη φωνή.
«Ποιος το είπε αυτό;;;» ξαναρωτάει με το ίδιο βλοσυρό ύφος η δασκάλα.
Και ο Σουζούκι πετάγεται πάλι: «Ο Τζορτζ Μπους ο πρώτος, στον πρωθυπουργό Τανάκα κατά τη διάρκεια επίσημου δείπνου στο Τόκιο το 1991».
Ένας μαθητής σηκώνεται όρθιος και ξεσπάει: «Ρε δε μας παίρνεις καμιά π**α, λέω γω!!!»
Και ο Σουζούκι, ψύχραιμα: «Μπιλ Κλίντον στη Μόνικα Λουίνσκι, το 1997, στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου».
Δυο τρεις μαθητές πετάγονται και φωνάζουν: «Α γα**σου ρε μα**κισμένο, Σουζούκι».
Ατάραχος ο γιαπωνέζος: «Βαλεντίνο Ρόσι, παγκόσμιο πρωτάθλημα μοτοσικλέτας, ράλι Νότιας Αφρικής, το 2002».
Κόλαση στην τάξη, οι μαθητές ουρλιάζουν και πετάνε καρέκλες, η δασκάλα έχει σωριαστεί λιπόθυμη και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο διευθυντής: «Ε, μα την Παναγία δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μπου**έλο».
Και στο βάθος ακούγεται πάλι η φωνή του Σουζούκι: «Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κώστας Καραμανλής, το 2004, στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησής του».
Ένας Έλληνας κι ένας;Άγγλος δυο φίλοι συζητούν.Άγγλος, πάντως πιστεύω ότι στο θέμα της δώρησης οργάνων εμείς οι Άγγλοι είμαστε οι πιο ευαισθητοποιημένοι.Έλληνας, σώπα καημένε, εμείς οι Έλληνες είμαστε πολύ πιο μπροστά…Θέλεις να σου δείξω; Ο Άγγλος, (με απορία) Δείξε μου….Έλληνας, (Γυρνάει και λέει στον άλλο φίλο του που βρίσκεται στο καφενείο φωνάζοντας), Μήτσοοοο, δάνεισέ μου ρε δέκα χιλιάρικα.Μήτσος, παρ’ τα αρχίδια μου μαλάκα, του λέει αυτός.Έλληνας, είδες τι σου έλεγα;
Μια μέρα στην τάξη, λέει η δασκάλα στον Τοτό.-Εγώ διαβάζω, εσύ διαβάζεις… τι χρόνος είναι?-Χαμένος!!
Δύο παπάδες συζητούν:<<Αδερφέ μου, πλησιάζει το Πάσχα και πρέπει να νηστέψουμε το φαγητό.>>λέει ο ένας.<<Συμφωνώ, αδερφέ μου, αλλά μάλλον πρέπει να νηστέψουμε και από το άλλο…>>λέει ο άλλος. <<Καλά λες, να νηστέψουμε και από αυτό>>συμφωνεί ο πρώτος.Μετά λοιπόν από κάποιες μέρες ο δεύτερος παπάς βλέπει τον πρώτο αγκαλιά με δύο σέξι καπετάνισσες και απορρεί:<<Καλά αδερφέ μου δεν είπαμε να νηστέψουμε και από αυτό..;>>. <<Ω!! μη στεναχωριέσαι αδερφέ μου, του λέει εκείνος, τα θαλλασινά είναι νηστίσιμα!>>
