Ήταν μία φορά ένας και πήγε στη Λάρισα να δει έναν συγγενή του. Εκεί που περπατούσαν περνάει από πάνω τους ένα μαχητικό αεροσκάφος της πολεμικής αεροπορίας.
– Κοίτα, μιράζ 2000, λέει ο τύπος στο συγγενή του.
Και ο Λαρισαίος του λέει με την ειδική προφορά του:
– Σιγά μην μοιράζ και πεντουχίλιαρα.
Ήτανε κάποτε στη Τζαμάικα δυο πειρατές και πίνανε ρούμι σε ένα μπάρ. Μετά το τρίτο ποτό γυρίζει ο ένας από τους δύο και λέει στον άλλον:
– Δε μπορώ να μην προσέξω πως έχεις ένα ξύλινο πόδι. Πώς το έπαθες αυτό;
– Κατά τη διάρκει μιας μάχης, έπεσα στη θάλασσα, με βούτηξε ένας καρχαρίας και μέχρι να με σώσουνε, πάει το πόδι μου.
– Εντυπωσιακό! παρατήρησε ο πρώτος. Όμως δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι σου λείπει και το ένα χέρι κι έχεις γάντζο. Αυτό πάλι πως το έπαθες;
– Πάλι σε μάχη, πού αλλού; Κάποτε ήμουν πιο αργός απ” ότι έπρεπε και μια σπαθιά μου έκοψε το χέρι.
– Είναι πράγματι εντυπωσιακά όλα αυτά που μου λές, ξαναείπε ο πρώτος πειρατής. Έχω ακόμα μια ερώτηση όμως να σου κάνω. Βλέπω ότι έχεις καλυμμένο και το μάτι σου. Πώς συνέβη αυτό πάλι;
– A! αυτό είναι από κουτσουλιά πουλιού.
– Από κουτσουλιά του παπαγάλου μου;! Μα πώς είναι δυνατόν;
– E να, ήταν η πρώτη μέρα που είχα βάλει το γάντζο, με έχεσε ο παπαγάλος στο μάτι και πήγα να το τρίψω!
Μιά φορά η Γαλλία φτιάχνει ένα χρυσό αεροπλάνο. Πάνε λοιπόν οι πρωθυπουργοί της Αγγλίας, της Ιταλίας και της Ελλάδας για να θαυμάσουν το κατόρθωμα των Γάλλων. Πρώτος μπαίνει ο Άγγλος για να το δει. Αφού χόρτασε πια να το θαυμάζει, βγαίνει έξω και γυρίζει στη χώρα του μαζί με τον ένα (χρυσό) κινητήρα του αεροπλάνου!
Δεύτερος μπαίνει ο Ιταλός. Αφού έδωσε τα συγχαρητήριά του στους Γάλλους για το αεροπλάνο, έφυγε και αυτός για Ιταλία μαζί με τον δεύτερο κινητήρα! Και τελευταίος μπαίνει ο έλληνας! Μετά από κάνα τέταρτο βγαίνει και ο πρωθυπουργός της Γαλλίας τον πλησιάζει λέγοντάς του:
ΓΑΛΛΟΣ: Ω μον ντιέ! Καταστροφή! Καταστροφή!
ΕΛΛΗΝΑΣ: Τί έγινε;
ΓΑΛΛΟΣ: Οι άλλοι δύο κλέψανε τους δύο κινητήρες! Πού θα βρω λεφτά να φτιάξω άλλους;
ΕΛΛΗΝΑΣ: Φτού γαμώτο! Γι’αυτό δεν έπαιρνε μπροστά το κωλόπραμα…
Ήταν κάποτε ένας ναυτικός κι ένας παπάς που έπαιζαν μπάσκετ. Σε μια φάση εκεί που κάνει επίθεση ο ναυτικός και βαράει το σουτ, η μπάλα κάνει δύο γύρους στο στεφάνι αλλά τελικά δεν μπαίνει:
– Αστόχησα γαμώτο μου, λέει ο ναυτικός.
– Μη βρίζεις, φίλε μου, γιατί ο Θεός θα σε τιμωρήσει, του λέει επικριτικά ο παπάς.
Μετά, όταν ξανακάνει επίθεση ο ναυτικός, πάλι βαράει ένα σουτ, η μπάλα χτυπάει στο ταμπλό και στο στεφάνι και πάλι δεν μπαίνει:
– Αστόχησα γαμώτο μου, ξαναλέει ο ναυτικός.
– Μη βρίζεις, φίλε μου, γιατί ο Θεός θα σε τιμωρήσει, του υπενθυμίζει ο παπάς.
Την τρίτη φορά που γίνεται η ίδια φάση, πάει να βρίσει ο ναυτικός αλλά ξαφνικά πέφτει ένας κεραυνός από τον ουρανό και κάνει τον παπά στάχτη. Και ενώ έχει μείνει ο ναυτικός με ανοιχτό το στόμα, ακούει από τον ουρανό τη φωνή του θεού:
– Αστόχησα γαμώτο μου!
Ήταν κάποτε κάποιοι ορειβάτες που ξεκίνησαν για την κορυφή ενός βουνού. Καθώς σκαρφαλώναν, ένας από τους ορειβάτες ξεφεύγει σε έναν γκρεμό και πέφτει. Οι άλλοι του φωνάζουν:
– Είσαι ζωντανός;
– Ναι.
– Είσαι καλά;
– Ναι.
– Τότε σκαρφάλωσε πάνω, προς εμάς.
– Δε μπορώ.
– Γιατί;
– Ακόμη πέφτωωωωωωωωωωωωωω…….
Μόλις έχει βρέξει και στο σπίτι το αντρόγυνο συζητά περί φαγητού. «Πήγαινε Μήτσο μου να μαζέψεις σαλιγκάρια, καιρό έχουμε να φάμε», προτείνει η σύζυγος στον άντρα της. «Καλή ιδέα», απαντά αυτός, και ξεκινά την αναζήτηση.
Πράγματι, πολλά τα σαλιγκάρια, πέρασε γρήγορα η ώρα, ώσπου κάποια στιγμή το απόγευμα εκεί που μάζευε ο Μήτσος βλέπει ένα φίλο του.
– Ρε συ, πάμε να πιούμε κανά κρασάκι, του λέει ο φίλος του.
– Μπα, θα με σκοτώσει η γυναίκα μου. Άστο καλύτερα.
– Πάμε ρε, καιρό έχουμε να τα πούμε, επέμενε ο άλλος.
Τελικά κατάφερε να τον πείσει και βρέθηκαν να τα πίνουν με τις ώρες. Το ένα ποτήρι κρασί έφερε το άλλο και πήγε η ώρα περασμένα μεσάνυχτα. Μόλις το παίρνει χαμπάρι ο Μήτσος λέει:
– Θα με σκοτώσει η γυναίκα μου. Της είπα ότι πάω για σαλιγκάρια και λείπω όλη μέρα.
Παίρνει λοιπόν τα σαλιγκάρια του και τρέχει προς το σπίτι. Φτάνοντας στο κατώφλι του σπιτιού του, βλέπει το φως αναμμένο. Αντιλαμβανόμενος τί έχει να ακούσει από τη γυναίκα του που τον περίμενε, ανοίγει τη σακούλα και σκορπάει τα σαλιγκάρια κάτω. Τότε ανοίγει την πόρτα και βλέπει τη σύζυγό του έτοιμη να του ορμήξει με το τηγάνι στο χέρι. Αμέσως ο Μήτσος γυρίζει το κεφάλι του προς τα πίσω και κάνοντας πως μιλάει στα σαλιγκάρια, λέει:
– Έλα, άλλο λίγο και φτάσαμε!
Ήταν κάποτε ένας άνεργος ηθοποιός ο οποίος είχε απελπιστεί να ψάχνει για δουλειά. Κάποια μέρα συναντά τυχαία έναν τύπο από τον ζωολογικό κήπο, που ψάχνει για ηθοποιούς. Του εξηγεί ότι οικονομικοί λόγοι, δεν τους επιτρέπουν να φέρουν έναν αφρικανικό γορίλα και ότι αναζητούν έναν ηθοποιό που θα παραστήσει τον γορίλα, μέχρις ότου συγκεντρωθεί το ποσό για την αγορά του αληθινού ζώου. Αν και του φάνηκε κάπως ανόητη η δουλειά αυτή, ο ηθοποιός τη δέχτηκε.
Τις πρώτες ημέρες καθόταν μέσα στο κλουβί του, σχεδόν ακίνητος και σκεπτόταν ότι δεν είναι δυνατόν να είναι τόσο ηλίθιοι οι επισκέπτες, που να νομίζουν ότι αυτός είναι αληθινός γορίλας. Κάποια στιγμή βαρέθηκε και αποφάσισε να εξερευνήσει το μικρό κλουβί του. Τη στιγμή που αποφάσισε να κινηθεί, πρόσεξε ότι ο κόσμος απ” έξω,παρατηρούσε προσεκτικά κάθε του κίνηση. Αποφάσισε έτσι, να κάνει το πρόγραμμα πιο ελκυστικό και να τους δώσει ένα σόου. Λίγες μέρες αργότερα, βρίσκει τον εαυτό του να κρέμεται από τα κλαδιά ενός δέντρου με το ένα χέρι, να χορεύει βγάζοντας κτηνώδεις ήχους και με αυτόν τον τρόπο, να έχει μαζέψει ένα μικρό πλήθος έξω από το κλουβί του. Κάποια στιγμή, προσπαθώντας να εντυπωσιάσει μερικά παιδιά που έχουν πλησιάσει στο κλουβί, κρέμεται με τα χέρια του από ένα κλαδί κάνοντας μερικά ακροβατικά.
Όμως το χέρι του ξεφεύγει και πετώντας πάνω από τον μεσότοιχο, προσγειώνεται κατευθείαν μέσα στο κλουβί του λιονταριού. Το λιοντάρι τον αντιλαμβάνεται κι αρχίζει να τον πλησιάζει απειλητικά. Ο ηθοποιός οπισθοχωρεί όσο μπορεί και βλέποντας ότι το λιοντάρι πλησιάζει, αρχίζει να φωνάζει:
– Βοήθεια! Βοήθεια! Παρακαλώ, βοηθήστε με!
Με αυτές τις κραυγές το λιοντάρι τον πλησιάζει σβέλτα και του ψιθυρίζει:
– Σκάσε ηλίθιε, έτσι που τσιρίζεις, θα μας απολύσουν όλους από εδώ μέσα.
Ήταν κάποτε ένας τύπος με πολύ χρήμα, που αγόρασε μια Ferrari. Πάει λοιπόν στον κολλητό του για να του κάνει φιγούρα και τον καλεί να πάνε μιά βόλτα με το καινούργιο αυτοκίνητο.
– Πάμε ρε μια βόλτα με την αμαξάρα μου να δείς τί πήρα.
Ο φίλος ξέρει τι σκοτώστρα οδηγός είναι ο άλλος και αρνείται ευγενικά.
– Άσε ρε κι έχω μια δουλειά σε μισή ώρα.
– Μισή ώρα; Σε μισή ώρα πάμε Θεσσαλανίκη και ξαναρχόμαστε. Μια βολτίτσα εδώ κοντά σου λέω.
Τί να κάνει, με τα πολλά πείθεται, μπαίνει μέσα και ξεκινάνε.
– Σε παρακαλώ μην τρέχεις πολύ, γιατί φοβάμαι, λέει ο συνοδηγός.
– Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας ρε, το αυτοκίνητο είναι πολύ ασφαλές. Να για παράδειγμα, βλέπεις αυτή την πολύ κλειστή στροφή μπροστά μας; Θα την περάσουμε με 150 και το αμάξι δεν θα κουνηθεί από το δρόμο.
Τρελαίνεται ο συνοδηγός, διπλώνεται στα δύο, σφίγγει το κάθισμά του με το αριστερό χέρι, την πόρτα με το δεξί, τσιτώνει τα πόδια στο πάτωμα και προσεύχεται.
Παρά όλες τις προβλέψεις το αυτοκίνητο δικαιώνει τον οδηγό της φεράρι και παίρνει τη στροφή με 200 χωρίς να βγεί από το δρόμο. Ο οδηγός τότε λέει:
– Είδες ρε που στα έλεγα;
– Εντάξει, αλλά από δω και πέρα να πηγαίνουμε και λίγο πιό αργά, έτσι;
– Βλέπω ότι δεν σε έπεισα. Βλέπεις αυτή την εφημερίδα στο βάθος του δρόμου; Θα περάσουμε από πάνω της με 250 και το κενό αέρος που θα δημιουργήσουμε θα την κόψει στα δύο.
Τρελαίνεται ξανά ο συνοδηγός. Επαναλαμβάνει τις πιό πάνω κινήσεις αλλά και πάλι ο οδηγός δικαιώνεται. Το αυτοκίνητο περνά με τρομερή ταχύτητα πάνω από την εφημερίδα και την σκίζει στα δύο.
– Είδες ρε; Σου λέω. Μη φοβάσαι τίποτα.
– Εντάξει, εντάξει, αλλά μήπως πρέπει να γυρίσουμε γιατί έχω και τη δουλίτσα που λέγαμε;
Ο οδηγός όμως την έχει καταβρεί με το αυτοκίνητο και δε συμμαζεύεται με τίποτα.
– Βλέπεις αυτό το γκρεμό μπροστά μας; Θα πιάσω ταχύτητα 350. Θα φρενάρω 10 μέτρα πριν από το γκρεμό και θα σταματήσουμε στο χείλος.
Μόλις ακούει αυτά τα λόγια ο συνοδηγός, είναι έτοιμος να πάθει εγκεφαλικό και βρίσκεται σε κατάσταση αμόκ.
Πέρα από κάθε λογική πρόβλεψη τα πράγματα γίνονται ακριβώς όπως είπε ο οδηγός και με το αυτοκίνητο σταματημένο στο χείλος του γκρεμού γυρίζει και λέει στον κατατρομαγμένο συνοδηγό:
– Πες μου τώρα τι θέλεις να κάνουμε;
– Τώρα που χέστηκα, πάμε πίσω στην εφημερίδα!
Σε μια από τις τακτικές πτήσεις μια αεροπορικής εταιρίας, οι επιβάτες έχουν ήδη επιβιβαστεί στο σκάφος και περιμένουν τους πιλότους να μπουν για να απογειωθούν. Τελικά ο κυβερνήτης και ο συγκυβερνήτης
εμφανίζονται από το πίσω μέρος του αεροπλάνου και διασχίζουν το διάδρομο προς το πιλοτήριο.
Όμως και οι δύο είναι τυφλοί! Ο κυβερνήτης χρησιμοποιεί ένα λευκό μπαστούνι τυφλών καθώς βηματίζει στον διάδρομο, σκουντουφλώντας πάνω στα καθίσματα και χτυπώτας κατά λάθος τους επιβάτες, ενώ ο συγκυβερνήτης οδηγείται από ένα σκύλο-οδηγό για τυφλούς. Και οι δύο έχουν καλυμμένα τα μάτια τους με μαύρα γυαλιά ηλίου.
Στην αρχή οι επιβάτες δεν αντιδρούν, σκεπτόμενοι ότι είναι μάλλον κάποιο αστείο που έστησαν οι πιλότοι για να γελάσουν. Παρ’όλα αυτά, μετά από λίγα λεπτά, οι κινητήρες παίρνουν μπρος, αρχίζουν να ανεβάζουν στροφές και το αεροπλάνο αρχίζει να κινείται προς τον διάδρομο απογείωσης. Οι επιβάτες κοιτάζουν ο ένας τον άλλον με κάποια νευρικότητα και αμηχανία, ψιθυρίζοντας μεταξύ τους και ψάχνοντας απελπισμένα κάποια από τις αεροσυνοδούς για να τους καθησυχάσει.
Εκείνη τη στιγμή, το αεροπλάνο επιταχύνει γρήγορα και ο κόσμος πανικοβάλλεται. Μερικοί επιβάτες προσεύχονται και καθώς το αεροπλάνο πλησιάζει όλο και περισσότερο το τέλος του διαδρόμου, οι φωνές γίνονται όλο και πιό υστερικές. Τελικά, όταν το αεροπλάνο είναι στα 20 μέτρα από το τέρμα, σημειώνεται μια ξαφνική αλλαγή στον τόνο των κραυγών, καθώς όλοι οι επιβάτες, μέσα στον πανικό τους, έχουν αρχίσει να τσιρίζουν με όλη τους τη δύναμη και την τελευταία ακριβώς στιγμή το αεροπλάνο σηκώνει τους τροχούς του και βρίσκεται στο αέρα.
Μέσα στο πιλοτήριο, ο συγκυβερνήτης αφήνει έναν αναστεναγμό ανακούφισης και λέει στον πιλότο:
– Nα μου το θυμηθείς, κάποια από αυτές τις μέρες, οι επιβάτες δεν θα τσιρίξουν και τότε θα σκοτωθούμε όλοι μας.
Μια γυναίκα είναι στο νοσοκομείο, στο προσκεφάλι του άνδρα της ο οποίος βρίσκεται σε κώμα εδώ και πολλούς μήνες. Ωστόσο αυτή δεν το κουνάει στιγμή και περιμένει πότε θα επανέλθει ο αγαπημένος
της.
Μια μέρα, σε μια ανύποπτη στιγμή, βλέπει το άνδρα της να βγαίνει από το κώμα και εκείνος κουνά το κεφάλι του για να πλησιάσει εκείνη, προφανώς για να της ψιθυρίσει κάτι. Πράγματι, βάζει το αυτί της κοντά στο στόμα του άντρα της και ο άντρας της, με δάκρυα στα μάτια της λέει:
– Γυναίκα μου, ήσουν μαζί μου σε όλες τις αναποδιές. Όταν με απολύσανε ήσουν εκεί για να με στηρίξεις, όταν η δουλειά μου φαλίρισε ήσουν κοντά μου, όταν με κλέψανε και με πυροβολήσανε, ήσουν κοντά μου. Όταν χάσαμε το σπίτι, ήσουν πάλι δίπλα μου, όταν η υγεία μου άρχισε να καταρρέει, πάλι δεν με άφησες… Τελικά, ξέρεις κάτι;
– Τι;, απάντησε η γυναίκα, μην μπορώντας να κρατήσει τα δάκρυα της από την συγκίνηση.
– Τελικά, είσαι πολύ γκαντέμω!