Γιαννάκη , σήκω υπναρά πάλι άργησες στο σχολείο . Δεν έμαθες που ο Κωστάκης βρήκε ένα πορτοφόλι στο δρόμο επειδή σηκώθηκε νωρίς … Μα μαμααααα .. το πορτοφόλι το χασε κάποιος που βγήκε στο δρόμο νωρίτερα .
Ήταν μια φορά ένα παιδί, που ήθελε να κάνει εντύπωση στη μητέρα του με το ποδήλατο του. Εκεί λοιπόν που οδηγούσε το ποδήλατο του, περνάει απ` τη μαμά του και της λέει: – «Κοίτα μαμά, οδηγώ το ποδήλατό μου χωρίς πόδια!» Λίγο αργότερα, ξαναπερνάει και της λέει: – «Κοίτα, μαμά οδηγώ το ποδήλατο μου, χωρίς χέρια.» Λίγο αργότερα, ξαναπερνάει μπροστά απ` τη μαμά του κλαίγοντας: – «Κοίτα μαμά, οδηγώ το ποδήλατο μου χωρίς δόντια.»
Ένα ωραίο πρωινό, ξενικά η Κοκκινοσκουφίτσα για μια βόλτα στο δάσος με το ποδηλατάκι της. Καθώς προχωρούσε, συναντά τον λύκο, ο οποίος την πετάει από το ποδηλατάκι της και το καταστρέφει. Παιδί του δάσους όπως ήταν η Κοκκινοσκουφίτσα, πάει κλαίγοντας στον αρκούδο. – «Ο λύκος μου έσπασε το ποδηλατάκι μου», του λέει. Ξεκινάει λοιπόν ο αρκούδος για να βρει το λύκο. Αφού τον βρίσκει, τον σπάει στο ξύλο και τον υποχρεώνει να φτιάξει το ποδηλατάκι της Κοκκινοσκουφίτσας. Την επόμενη μέρα, ξανά η Κοκκινοσκουφίτσα στο δάσος με το ποδηλατάκι της, ξανασυναντά τον λύκο. Αυτός της ξανασπάει το ποδήλατο και το οποίο βέβαια ξαναφτιάχνει, αφού τον υποχρεώνει πάλι ο αρκούδος.Αυτό συνεχίστηκε για μία εβδομάδα περίπου, μέχρι που η Κοκκινοσκουφίτσα δεν ξαναεμφανίστηκε. Πάει λοιπόν ο λύκος τώρα στο σπίτι της. Χτυπάει την πόρτα. – «Ποιος είναι;» ρωτάει η Κοκκινοσκουφίτσα. – «Η γιαγιά σου παιδάκι μου είμαι». – «Γιαγιά, γιατί έχεις τόσο μεγάλα αφτιά;» – «Για ν? ακούω καλύτερα παιδάκι μου». – «Γιαγιά, γιατί έχεις τόσο μεγάλο στόμα;» – «Για να τρώω καλύτερα παιδάκι μου» – «Γιαγιά, και γιατί έχεις τόσο κόκκινα μάτια;» – «Από την οξυγονοκόλληση παιδάκι μου!»
Η απελπισμένη, μικρή και λεπτή δασκάλα έγραψε στο μαθητικό ημερολόγιο του Τοτού-Μπομπού: «Ο Τοτός συχνά μπαίνει στην τάξη αρκετά βρώμικος, η απαίσια μυρωδιά του μου θυμίζει τα φρικτά πράγματα. Δεν πρέπει να τον πλύνετε τουλάχιστον λιγάκι;?» Την άλλη μέρα δασκάλα ανοίγει το ημερολόγιο του και διαβάζει την απάντηση της μητέρας του: «Δεν πρέπει να τον μυρίζετε, πρέπει να τον ΜΑΘΑΙΝΕΤΕ.»
Δύο φίλες συζητούν: – Όταν ήμουν μικρή, ο πατέρας μου με πετούσε ψηλά στον αέρα για να κοιμηθώ… – Και κοιμόσουν; – Με την πρώτη. Ξέρεις το σπίτι μας ήταν πολύ χαμηλοτάβανο!
Η δασκάλα στα παιδιά της Α δημοτικού: – Κοριτσάκι μου εσένα πως σε λένε; – Εμένα κυρία με λένε Αννούλα! – Μπράβο Αννούλα πολύ ωραίο όνομα! Εσένα αγοράκι πως σε λένε; – Εμένα με λένε Γιωργάκη κυρία! – Μπράβο Γιωργάκη! Αφού ρώτησε όλα τα παιδιά, βλέπει στο τέλος ένα αγοράκι να κάθεται μόνο του με σκυμμένο το κεφάλι. Η δασκάλα το πλησιάζει και το ρωτάει παραξενευμένη: – Εσένα αγοράκι μου πως σε λένε; …Καμία απάντηση… – Πες μου αγοράκι μου πως σε λένε; Μην ντρέπεσαι. …Καμία απάντηση… – Κοίτα εμένα με λένε Μαργαρίτα, γιατί όταν ήμουν μικρούλα και γεννήθηκα έπεσε μια μικρή και όμορφη μαργαριτούλα στο κεφαλάκι μου! Εσένα λοιπόν πως σε λένε; -………..ΠΕΥΚΟ!!!!!!!!…………..
Έχει πάει 8:00 το πρωί και όλα τα ζώα περιμένουν στη σειρά για να ανοίξει το περίπτερο. Είχε σχηματιστεί μεγάλη ουρά και ξαφνικά έφτασε και ο λαγός, περνώντας από το πλάι, προσπαθούσε να περάσει μπροστά. Φτάνοντας στη μέση τις ουράς περίπου, τον σταματάει η καμηλοπάρδαλη λέγοντας του: – «Τι είναι αυτά που κάνεις βρε λαγέ; Εμείς οι άλλοι που περιμένουμε τη σειρά μας μαλ…ς είμαστε;» Του τραβάει και μία, που τον στέλνει πίσω, στην αρχή της ουράς. Το ίδιο έγινε και με το λιοντάρι, το χιμπατζή και την τίγρη. Αφού έφτασε πάλι και πάλι στο τέλος της ουράς και βλέποντας ότι όλες οι προσπάθειές του να περάσει μπροστά στέφτηκαν με αποτυχία, κοντοστέκεται και λέει αγανακτισμένος: – «Καλά βρε μαλάκες, εγώ είμαι ο περιπτεράς. Αμα ανοίξει σήμερα το περίπτερο, εμένα να με χέσετε!»
Η μητέρα στην Αννούλα: – Αννούλα, γιατί παίζεις πιάνο; Δεν σέβεσαι τον παππού σου που πέθανε χτες; – Μα μαμά, πατάω μόνο τα μαύρα πλήκτρα!
Ένα ζευγάρι με τον τρίχρονο γιο τους πήγαν στο ζωολογικό κήπο. Ο μικρός βλέπει για πρώτη φορά στη ζωή του παγώνια και εκστασιασμένος φωνάζει στον πατέρα του: – Μπαμπά μπαμπά κοίτα. Άνθισαν οι κότες!
Ρωτάει ο δικαστής το μάρτυρα: – «Πως είναι το μεγάλο σας όνομα (δηλαδή το επώνυμο);» – «Καραβάσης», απαντάει. – «Και το μικρό;» – «Κοιμάται.»
