Ένας Κρητικός γεωργός ποτίζει στο χωράφι του , αλλά σταματά για να ουρήσει , όταν τον τσιμπά μια μέλισσα στο μόριο του. Αμέσως πρήζεται και αρχίζει να φωνάζει : – Οφού ιντάπαθα ο κακομοίρης ! Ακούει η γυναίκα του τρέχει κοντά του , βλέπει το πρησμένο μόριο , ακούει τις φωνές του άντρα της και κάνει το σταυρό της : – Παναγιά μου , πάρε του τον πόνο και άστου το πρήξιμο … Όφου = Aχου Ινταπαθα = τι έπαθα
Κι έτσι π’ ακρίβηνε η ζωή σκοτώνονται λιγάκι
να κατεβούνε στο χωριό να μπει νερό στ’ αυλάκι
Ο Γιωρήκας και ο Κωστήκας, καθώς περπατούσαν στον δρόμο, είδαν μπροστά τους ένα μαύρο πράγμα. Το πήρε στο χέρι του ο Κωστίκας και το έφαγε. Απόρησε αυτός. Πήρε ένα κομματάκι και ο Γιωρίκας και λέει: – «Μμμμμ… σκατά είναι. Ευτυχώς δεν τα πατήσαμε.»
Στην πλάκα του μνημείου μου θα ζωγραφίσω εσένα
να σε θωρούν τα μάτια μου κι αν είναι και κλεισμένα
Γιατί με τα πόδια θα έφταναν του χρόνου!
Αρρώστησε η Σουμέλα και την πάει ο Γιωρίκας στον γιατρό. Στο δρόμο συναντάει τον φίλο του τον Κωστίκα και ακολουθεί ο εξής διάλογο: – «Που πας νέπε Γιωρίκα;» – «Πάω την Σουμέλα στον γιατρό.» – «Γιατί τι έχει;» – «Είναι άρρωστη.» – «Αντε νέπε σέφτελε τίποτα δεν έχει. Γ…ι θέλει.» – «Τι λες νέπε Κωστίκα;» – «Ναι, άκουσε με που σου λέω.» Επιστρέφουν στο σπίτι και αρχίζουν εντατικά την θεραπεία σύμφωνα με όσα του υπέδειξε ο Κωστίκας. Μετά λίγο καιρό η Σουμέλα ήταν περδίκι. Ο Γιωρίκας βλέποντας το αποτέλεσμα λέει: – «Κοίτα ρε ο μαλάκας τι θαυμάσιο φάρμακο που έχω και άφησα τον πατέρα μου και πέθανε τζάμπα και βερεσέ…»
