Η δασκάλα Διαπιστώνει ότι μεταξύ των μαθητών της, υπάρχει και ένα παιδάκι σχεδόν μαύρο, ένα γυφτάκι. Στην πορεία διαπιστώνει ότι το γυφτάκι ζωγραφίζει καταπληκτικά. Οι ζωγραφικές του είναι ολοζώντανες και με τέτοιο τρόπο δοσμένες που μόνο από ώριμο ζωγράφο μεγάλου επιπέδου μπορούν να προέρχονται… Κατενθουσιασμένη παίρνει τηλέφωνο τον πατέρα του παιδιού για να του πει τα σχετικά. Ο πατήρ γύφτος αγανακτισμένος απαντά: – Ντίρτον, ντίρτον! – Μα κύριε, γιατί να τον δείρω; Δεν με καταλάβατε ίσως. Σας λέω ότι ο μικρός μπορεί να είναι και παγκόσμιο φαινόμενο. Μιλάμε για ζωγραφική εξωπραγματική για την ηλικία του και πρέπει να αξιοποιήσουμε το ταλέντο του παιδιού σας. – Ντίρτον, ντίρτον σε λέω! Κλικ, κλείνει το τηλέφωνο. Όσο περνάει ο καιρός η δασκάλα διαπιστώνει ότι πρόκειται περί «ευρήματος» και ότι ο μικρός είναι ένα φαινόμενο, διότι η ζωγραφική του δεινότητα αυξάνεται ιλιγγιωδώς. «Την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενη» αποφασίζει να ξαναπάρει τηλεφωνο. Παίρνει. Απαντάει πάλι ο πατήρ γύφτος. – Η Δασκάλα είμαι! – Ντίρτον, ντίρτον! – Μα γιατί;! – Εσύ σίγουρα τέλει μάθει; – Ναι. – Αυτό τσογλάνι ζουγράφισε πάνω σόμπα ίνα μουνί! – !! – Παππού έκαψε το γλώσσα του, μπαμπά έκαψε το πούτσο του !!!